Aşık Veysel'in "Ben asıl şimdi kör oldum" sözü, yaşamın geçiciliğini ve ölümü kabullenmenin bir parçası olan derin bir anlayışı ifade eder. Ölüm, onun için sadece bir sona yaklaşma değil, aynı zamanda bir gerçeğin farkına varma sürecidir. Bu bakış açısı, Aşık Veysel’in hayatının her alanında kendini gösterir. Kendi körlüğünü bir eksiklik olarak değil, aksine bir derinlik ve anlayış ile doldurulabilecek bir durum olarak görmüştür. Bu bağlamda, ölüm ona sadece fiziksel bir kayıp değil, aynı zamanda bir aydınlanma ve daha derin bir algı biçimi sunar. Aşık Veysel’in bu derin felsefesi, dinleyicilerine ve okurlarına hayatın anlamını sorgulama ve derin bir düşünceye dalma fırsatı sunar.

Aşık Veysel'in müziği ve hayat görüşü, onu sadece bir sanatçı değil, aynı zamanda bir düşünür yapmaktadır. Kendisi, halkın sesini duyurmuş ve Anadolu’nun derinliklerinden yükselen duyguları tüm dünyaya anlatmıştır. Eserleri arasında yer alan "Uzun İnce Bir Yoldayım" gibi parçalar, onun yaşamının özünü yansıtır ve bu yüzden de hala dillerden düşmemektedir.

Aşık Veysel, ölümden sonra bile sözleriyle yaşamaya devam ederken, aynı zamanda sanatının her zaman insanları birbirine bağlayıcı bir etkiye sahip olduğunu göstermiştir. Kendi değerlerini, toplumsal gerçeklerle harmanlayarak ortaya koyan bu büyük sanatçı, Türk müziğinin tarihinde silinmez bir iz bırakmıştır.

Bu nedenle, Aşık Veysel’in hayatı, müziği ve felsefesi üzerine yapılan her çalışma, onun sanatının derinliğini ve evrenselliğini gün yüzüne çıkarmaktadır. Onun bilgece sözleri ve derin gözlemleri, yalnızca bir dönemi değil, tüm insanlığı etkileme kapasitesine sahiptir. Yaşamı gibi, ölümünden sonraki söylemleri de insanları düşündürmeye ve bir şeyler hissettirmeye devam etmektedir.